Tiff-“Abi. Kulaklarını bana versene. Lütfeeeeennnnn.” Kulaklarımı mı? Sesi çok şirin çıkıyordu. Fakat kulaklarımı isteyerek ne demek istediğini anlamamıştım. Tam kulaklarıma dokunacakken kapı açıldı ve içeriye düşündüğüm gibi hemşire ve bir doktor girdi. Tiff hala bana doğru bakıyordu ve kızın gözleri de normal haline dönmüştü. Normal dediğim yani nereden bakarsan o renk olma şeysi. Çok garip. Kesin rüyadayım.

D-“Cruchs bey. Umarım doğru telafuz etmişimdir. O büyük kazaya rağmen tek bir sıyrığınız bile yok. Sadece beyin sarsıntısı geçirmişsiniz. O yüzden de bilinciniz kapanmış. Herhalde sizi almaya gelen bir yakınınız yok. “ Yakınım mı yok. Şurada duran bir kız var ve onun yanında duran başka bir kız çocuğu var. Ve kimsem yok öyle mi?

b-“O zaman şurada duran kızlar kim?” Doktor ve hemşire oraya doğru baktı ve kimseyi görmedi.

K-“Aptal mısın sen? Gerçekten bu kadar aptal edecek ne içtin acaba?” Yeter be. Haykırasım var yeminle. Kız arkadaşımdan bu kadar trip ve laf yemedim arkadaş. Gözbebeği yine dikkatimi çekmişti. Daha koyu bir mor gözlerle bakıyordu bana. Tiff de korkulu gözlerle bana doğru bakıyordu.

Tiff-“Ya abim gerçekten de her şeyi unuttuysa? O yüzden böyle garip davranıyorsa?” Onlar orada bunu tartışırken doktor bana döndü ve:

D-“Galiba halisülasyon da görüyorsunuz. Size tavsiyem biraz daha dinlenmeniz. Daha sonra hastaneden çıkışınızı yaptırabilirsiniz. Reçetenizi hastane çıkışından alabilirsiniz. Geçmiş olsun.”