evime girer girmez ön kapıyı ve bahçe kapısını kilitledim.
panik atağa yakın bir hissiyatla mutfağa kahve makinasının başına adımladım.
ıslak ve üşümüş vücudumda anlamlandıramadığım bir gariplik vardı.
tüm atomlarım benden çekiliyordu sanki.

sonunda elim garip bir şekilde çantama gitti ve numarasını yazıp bıraktığı kartı aldım.
saat gece 01'27'de kendime anlam veremesem de o mesajı attım.

iyi geceler, ben doktor ela, müsait olduğunuzda dönün mesajıma
mesajı yazıp telefonu bıraktığım an, telefon çaldı.
nabzımın yüksekliği alt kattan duyulabilecek şekildeydi.
telefonu bu kaotik tuh hali içinde açtım.

+mesajınızı aldım ela hanım.
-öyle mi, yalnız geç bir saat oldu. mesajla dönmenizi tercih ederim.
+kapıyı açın ela hanım.

telefon elimden düştü. panikleyerek zaten kitli olan kapımı bir daha kilitlemeye çalıştım.
20 dakika kadar aramadı ve mesaj atmadı. sanırım sakinleşmemi bekledi.
daha sonra otomatiğe basarak binaya girmesini sağladım.