Annem, “Dokunma!” dedi ve dua okumaya başladı. O arada bir defter fark ettim. Elime aldım. içini açınca fark bir yazı stili ile birşeyler yazılı olduğunu gördüm. Sonra, insana ait olamayacak bir sesle Ahmet bana birden, “Sakın dokunma!” diye bağırdı. Defter, elimden düştü. Korkmuştum. Bana saldıracak sandım. Soluk alıp verişi değişmişti. Bana bakıyordu. Gözlerinin beyazlığını fark edemiyordum.
Sonra kafasını sağa sola savurmaya ve garip ses yada cığlıkla, “Abi niçin baktın, abi niye baktın!” diye habire birşeyler söylüyordu. Birden kaskatı kesildi. Kolunu yavaşca kaldırdı. işaret parmagı ile pencereyi gösterdi. Sonra bana bakarak, “Geliyor, geliyor!” diye ağlamaya başladı. “Ne geliyor, neeeeeeeeeee!” diye bağırdım.