Annem, koşa koşa içeri girdi. “Ahmet, erkek çocuğum! Ahmet’im!” Ben, donmuş gibiydim. Sanki ayakta öylece kalmıştım. Annem bana, “Erkek çocuğum, tut! Kendine zarar verecek!” diye bağırdığında kendime geldim. Annemle bile tutamıyorduk sanki kardeşimi. Sonra birden kaskatı durdu. Sanki kilitlenmiş gibiydi. Kafası geriye düşmüş, gözü kapkaraya dönüşmüş gibiydi. Sanki, parmakları dönmüş, kırılmış gibi duruyorlardı. Bir noktaya bakıyordu.