am için neler yapmıyoruz ki.. sağ cebimde her zaman muşta taşırım, bunu yazarken de taşıyorum. bileğime
güvenirim normalde bu yanındaki pekekent dalsam bana vuracak belli, artı adam zaten tek başına iki popülasyon.

muştayı cebimde takmayı denedim seri bir şekilde, olmayınca çıkarıp hemen takarım demiştim. tam o anda
sanırım rusya atom bombası atmış olacak ki, kendimi kaldırım taşıyla yiyişirken buldum. o yumruğu
unutamıyorum huurnun doğurduğu. nasıl oluyorsa kavga anında çok acımıyor yinede, çabuk toparlanırım, kafayı çevirdim
ihsan abi dönüp koşarak geldi, yumruk falan atmadı ama adamın boğazına sarılmaya çalışıyordu heralde, klagib türk
kavgası, adamda bunun kollarını tutuyor, çakacak kafayı bayıltacak. arkada kız çırpınıyor korkudan, yüzündeki
ifadeyi görseniz anasını gibersiniz dünyanın o kız için.

muştayı yerden aldım, oturttum elime, kalktığım gibi alttan çenesine geçirdim huur çocuğunun. adam iki metre
uzandı arkaya, otların içine düştü. yanındaki hemen topukladı.

+bişey var mı tahsin abi
-gözün kanıyor al şu peçeteyi bastır şuraya
+hissetmiyorum ki ( halbuki o sinirle bitane de ihsana abiye vurasım var, kızıp alıp kaçıcam direk )
-gel evde nuran ablan bi pansuman yapsın sana, hemşire zaten
+olur abi sağolun

"ne yaptın be oğlum ben azarlardım onları" falan filan sokağın başından eve 200 metre yürüdük maraton
koşmuş gibi oldum, daha da acıyacak adrenalin geçince biliyorum ha. içimden söve söve çıktık
üçüncü kata.. artık ailecek verseler anca tohtardım