Gençler, hayatım, hayatımız çok hızlıca geçiyor. 400 bin saat sonra 72 - 73 yaş aralığıma geliyorum. Bir saat bir derste hızlıca, bir kitaba oturuşta hızlıca, bir dizide hızlıca, birkaç müzik dinleyeyim, spor yapayım derken hızlıca geçiyor. Otobüslerde geçiyor, yemek yerken geçiyor. 26.5 yaşımdayım. 27 de denebilir artık. Bir bakmışım, yaşlanmışım ya da yaşlandığımı görememişim bile. Ölüm ani, yaşam fani. Öyle ki, ansızın gelebilir ve bizler bu gerçeği düşünmeden yaşıyoruz, çoğumuz. Ölümü düşünerek yaşanmayacağı gerçeğini, herkesin öleceğini kabullenerek aşabilir benim gibiler ve ben halen aşamadım. Yarınımın garantisi yok düşüncesi benliğime işledi bile. Bunu aşmam şart mı, onu da bilmiyorum. Saatler tik tak geçiyor ve birkaç yüz bin saat de elbet geçer.

Okulumun bitmesine bu dönem aldığım 23 kredi dahil 33 kredi kaldı. Tezimi falan bu dönem aldım. Ayriyeten stajlarım da duruyor ama birini bu yaz, diğerini de 10 kredi kalacağı için gelecek güz yapmayı düşünüyorum. Zaten toplamda 2 ay, birer birer. (YTÜ - EHM)

Zor bir hayat geçirdim, çok zorluklar çektim ama 18 yaşımdan sonra yine bayağı iyi anılarım da oldu. Zor derken maddi açıdan değil, manevi açıdan. Özellikle toplamda 2 ay kadar bir süre hiç istemeyeceğim bir zorlukta geçti, düşmanımın başına gelmesin.

Böyle, yaşamaya devam ediyorum ama artık ne kadar hızlı geçtiğini anlayamıyorum bile. Evlenemeyebilirim, hiçbir kız bana daha bakmadı ama bunun tipimle bir alakası da yok, ne tipsizler ne kızları zütürüyor. Yalnız ölmek bana koyacak ama yalnız öleceğimi biliyorum. Zor, çok zor.

Not: Başlık ilgi çeksin diye böyle konuldu.