Hastanede 6 saattir kolumdaki damaryoluna takılı olan ve 18 saat daha devam edicek olan kemoterapi serumları mı daha çok canımı yakıyo, yoksa yan odamda ölmeyi bekleyen 60 yaşında 40 kiloda olan dedenin inlemelerimi, yoksa 3.5 yıllık sevgilimin şuan Kıbrısta barlarda 3 erkek 3 kız takılması mı cidden bilmiyorum.

Sigaram da bitti.
En azından 1 paket daha sigaram olsaydı keşke.

Şu hastalıkla birlikte her gün ölüme daha mı çok yaklaşıyorum, yoksa son sigaramdan aldığım nefesler mi beni ölüme yaklaştırıyor bilmiyorum.

Fakat çaresiz hissettiren kanser olmam, veya yan odamdaki inlemeler değil.
insan sadece 3.5 yıl boyunca yaptığı fedakarlıkların karşılığını görmek istiyor.
Ve bazen insanlar o kadar bencil oluyor ki sizin onlara sağlıklarında yaptığınız fedakarlıkların aynını siz kanserle boğuşurken size yapmayı çok görüyorlar.
Beni yıkan, beni çaresiz hissettiren şey bu.

Bazen hiç dışarı çıkmasam mı acaba diyorum.
Bazen artık savaşmaya çalışmasam mı diyorum.
Fakat beni bekleyen, beni koşulsuz şartsız seven bi ailem var.
Annem, Babam ve Kardeşim.

2 gün önce bana dedi ki, "En son ne zaman sevildiğimi hissettiğimi hatırlamıyorum".
aynı gün aynı muhabbet içerisinde bana dedi ki "Senin yanıında artık kendimi güzel hissetmiyorum.
Halbu ki o sabah yatağından kalktığında ağzındaki salyaları silmeye çalışırken bile ona güzel olduğunu söylerdim.
Artık ilişkimizde sevgi kalmamış, alışkanlıktan ibaretmişiz.

Ben tükeniyorum yavaş yavaş sözlük.
Sanırım daha fazla kaldıramayacağım, ve 3.5 yıllık ilişkimi bitiricem.
ayın 14'ünde buraya gelicek; ki heyecanlanmayın kendisininde net ve açık bi şekilde belirttiği gibi " Benim için değil, ailesi için geliyor." Bulunduğum şehre.

Belki kötü olan, belki dayanma gücü kalmayan, belki idare edemeyen kişi ben olucam.
Ama artık birbirimize bi faydamız yok, sadece zararımız var.
O söyledi bunu da.

Kendinize iyi bakın.