Bölüm IV

Esra, gördükleri karşısında çok etkilenmişti. Ama fazla zamanı yoktu. Bir an önce öbür yazarı bulmak zorundaydı. Nickini hatırlamaya çalışıyordu. "zımparayla31çekenmarazali" hatırlamıştı. Adresini bulduğu yazara ulaşmak için hızlı davranıyordu. Bu insanlar, yani sağ kalanların neredeyse hepsi ölüm döşeğindeydi. Son anlarıydı. Ve Esra ölmeden önce bu platform hakkında ve belki de babası hakkında bir şeyler öğrenmek istiyordu. Bir sonraki adrese varıp kapıyı çaldı. Kapıyı yaşlı bir adam açtı. Yüzü buruşmuş, elleri titriyordu. Ayakta zor duruyordu. Karşısındaki adamın saşırmasını beklerken yüzündeki mutluluğu görünce şaşırdı. Sebebini birazdan anlayacaktı.

-Merhaba Murat bey mi?
-Evet kızım, siz kimsiniz?
-Benim sizinle konuşmam gereken bir şey var. içeri geçebilir miyim?
-Tabi.. tabi, buyrun

Esra içeriye geçip oturdu. Adamın yüzüne baktı. Konuyu uzatmak istemiyordu. Konuşmaya başladı

-Murat bey ben sizinle inci Sözlük hakkında konuşmak için geldim.

Murat'ın suratını sıyırıp geçen hüznü görebiliyordu. Biraz sonra yüreğini parçalayacak bir şey oldu. Bu yaşlı adamın gözleri dolu dolu olmuştu. Cevap veremedi, elleri titredi. Şimdi ağlıyordu o adam. Konuşmak istiyordu ama konuşamıyordu. Biraz sonra kendine gelince konuşmaya başladı:

-Kızım, inci Sözlük benim ailemdi. Orada sabahlara kadar gülüp eğlenirdik hep birlikte. Küfürleştiğimiz de olurdu ama kimse kimsenin hakkında kötü düşünmezdi. Şuan beni yıllar yıllar öncesine zütürdün. O başlıklar gözümün önünden geçti. Ama şimdi dostlarım nerdeler kim bilir. Çoğu toprak altında.. Beni sorarsan yapayalnız kaldım. Kimsem kalmadı. Tek başıma yaşıyorum yıllardır. Çoğu zaman lanet ettiğim o sözlük zamanlarımı, ortamımı mumla arıyorum. Oradan tanışıp görüştüğüm dostlarım vardı. Zaten sözlük yıkılış sürecine girdiğinde herkes olacakların farkındaydı. Son çırpınışlarda herkes birbiriyle görüşmek istedi. Zaten ondan sonra yıkılıp tarihe karıştı. Çok özlüyorum. Anlatamam sana..