O" nunla gece yaptığımız telefon konuşmaları hala aklımda. O geceler pgibolojim ailemden ötürü bozulmuşken her gece yastığa sarılmış bir halde uyuya kalırdım.

Saatlerce O" na seni seviyorum dediğimi hatırlarım. Sevgi bir insanın gözünü ne kadar kör edebilir inanamazsınız. Karşınızdaki ne hissediyor umrunuzda değildir. Çünkü bedeniniz ona sahip olmak, zihniniz onun zihniyle dans etmek ister.

Siz bir şeye anlam yükledikce o dünyanın en değerli şeyi haline gelebilir. Ve gidişi sizin için hiç değerli bir şey olmamasına rağmen canınızı yakabilir.

Doğum günümde onun bana verdiği w mum vardı. Bildiginiz basit doğumgünü mumları. Biri mavi diğeri ise pembe. Uzun süre sakladım onları sevgimizi temsil ediyordu benim için adeta. (Burada hüzünlü ama geçmişi yadsıyan bir gülüş atıyor olabilirim.)

O" nu kaybettiğime tamamen inandığım an o iki mumu aleve verdim. Yanışlarını izledim. Basit ince bir doğum günü mumu ne kadar uzun süre yanabilir? Hiç bu kadar uzun süre yanan bir mum görmemiştim.

Mumlar söndüğünde hala sigaram yanıyordu. O gün öksürük krizlerime rağmen paketlerce sigara içtiğimi hatırlıyorum.

Duygularımızı somutlaştırıp yakabilir miyiz?