Ardımda bıraktığım o yollar, buradan gayet net, 
insan bir nefis, bir nefes, 
Bir özgür, bir kodes, bir hapis, bir kafes. 
Yaşa etmeden pes! Kolaysa...  
Zor çıkar içinden, açılmamış ne kadar kutu varsa, 
Yalan dağılır içinden, açılmış ne kadar ağız varsa, 
Çil yavrusu gibi dağılır, bildiğin ne kadar iyi varsa. 
Nakarat 
ilk başta suya kanar gibi kandım, 
Sözlerine inandım herkesin kalpten, çok içten. 
Bu uykumdan uyanmam zaman aldı, 
Uyandım, uykusuzluk başladı aninden, aniden. 
Yıllar öğretmenim oldu, gerçek zor okuldu. 
Kaçtım dersten, derslerden, isterdim uyanmak birden, 
Bir kötü kabustan cidden, aniden. 
Sahiden. 
Bendeki buz söndürüyor ağır ateşleri, 
Yakmaya çalıştığım kısa çıralar nemli, 
Karaya oturmuş geminin tayfasındanım kabaca, 
Ruh halim, ejderhaya kafa tutan bir atmaca. 
Bu hayat bolca kutulu bulmaca, 
Bildiğin, cevaplar olur; bilemediğinde karmaşa, 
Dallanıp yeşermek de var, ve bir de solmaca, 
Nefesten kesilmek de var, içinde koşmaca. 
Güzel bir şarkı buldum, kendimi onunla öldürdüm, 
Sonra bir diğer şarkı duyup, hayata onunla geri de döndüm, 
Sonra başka şarkılarla doğdum, onlarla soldum, 
Ben Yunus'u şarkılarda buldum, hayatta kaybettim. 
Gönlümün cennetine koyduklarım ve cehenneminde yaktıklarım.
Ne çok şey anlatıyor, gözlerine baktıklarım, 
Çok şey anlatıyor, gözümden akıttıklarım AHMAK ISLATANLARIM..