Kocası hala Ankaradaydı. O karıyla birlikte biliyorum diyordu. Umursamıyordu. Anneannem ameliyat olacaktı ve annem de gelemiyordu. Bir gece o çocukları uyutup yine beni aradı. Sabaha kadar konuştuk. Güldük, ağladık, dertleştik. Sabah oluyordu ve okula gitmem gerekiyordu. Tam kalkmıştım ki yerimden bir kağıt tutuşturdu elime. Şaşkın bakışlarıma aldırmayıp, lütfen buradan çıkınca oku dedi.
Çıktım evden. Açtım kağıdı ve şaşkınlığım anlaşılmaz bir korkuya ve sevince dönüştü. Bana aşık olmuştu, çok saçma biliyorum, elimde değil, seviyorum seni. istersen bu kağıdı yırt at ve hiç yazmadığımı kabul et ya da... lütfen kötü gözle bakma bana, tek istediğim bu. Bir daha görme beni ya da ...
Okulda aptal aptal dolaşırken Tarık falan geldi, grup bu akşam evde toplanacakmış. Herkes bir şeyler getirecekmiş. Şenay da geliyormuş ve sadece benim için geliyormuş. Kırma olm şu kızı. Taş gibi amk, mal mısın gel takıl işte. Kız, üstüne düşsen verecek, kesin.
Hiç ziklemedim. Ne Şenay ı amk. Ben garip bir boyuta geçmiştim.
Akşam koşarak eve gittim. Yeşimi aradım. Telefonu açar açmaz af dilemeye başladı.
Dur lütfen dur, tamam konuşacağız dedim. Gece çocuklar uyuyunca ara beni. Geceyi zor etmiştim.