Su getirdim içti. Biraz kendine gelmişti. Ben çamaşırları alıp çıktım. Eve gittim, aklım onda kalmıştı. Neden sarılmıştı bana. Üstelik çok garip hissetmiştim kendimi. Ona sarılmak, acısını almak istemiştim. Yapamazdım. Bu çok saçmaydı.
O sıra annem bir süre için istanbul’a gitti. Anneannem rahatsızlanmıştı. Kolon kanseriydi anneannem. Ertesi gün sabah kapı çaldı. Ve Yeşim karşımdaydı. Yine ağlamıştı. Lütfen gel içeri kimse yok dedim. Girdi. Kocam beni boşuyor ve çocuklarımı da vermeyecekmiş diye yırtınıyordu. Uzatmayayım. Kocası boşamaktan vazgeçti. Fakat eve uğramaz olmuştu. Yeşim biraz kendine gelmişti. Çocuklarının hayatının bu şekilde garanti altında olduğuna inanıyordu. Bir gece beni aradı, müsitsen gelebilir misin konuşmaya ihtiyacım var, dedi. Ya kocan gelirse, yarın sabah konuşuruz dedim. Lütfen gel o Ankara’ya gitti, dükkanı elemana bırakmış. Konuşmaya ihtiyacım var.
Lan nasıl kadındı bu ya. Başka arkadaşı da mı yoktu. Neyse gittim.