Komşu olunca annemle tanışması bizim eve misafirliğe gidip gelmeye başlaması çok sürmedi. Çamaşır makinamız bozulmuştu ve annem onun da isteğiyle çamaşırlarımızı onların evine zütürüyor ve orada yıkıyordu. Kocası tekel bayi işletiyordu. Çok geç saatlerde geliyordu. Bazen evlerinden kavga sesleri duyardım. Mutlu değildin, biliyordum. O zamanlar bu beni pek ilgilendirmiyordu. Ta ki kocası hastalanıp hastaneye yatıncaya kadar.
O günlerden bir gün yine annemin vermiş olduğu çamaşırları almaya gittiğimde, ağlarken buldum onu. Çamaşırlar makinede henüz çıkarmadım bekle istersen dedi. Tamam sonra geleyim dedim. Yok bitmek üzere bekle lütfen dedi. içeri girdim. Ağladığını gizlemeye çalışıyordu. Affedersin, neyin var, eşinize bir şey mi oldu dedim. Yok bir şey dedi. Ben de üstelemedim. O makinayı açmaya giderken daha sesli ağladığını duydum. Abla bak istersen sonra geleyim, doğru bir zaman değil sanırım. Altı yaş büyüktü benden. Abla diyordum doğal olarak. Bu yere oturmuş ağlıyordu. Cevap vermedi. Yanına gittim. Ayağa kalktı ve birden sarıldı bana. Hıçkırarak ağlıyordu. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Sarılır gibi biraz ellerimi uzattım. Kocam, dedi, kocam beni aldatıyormuş. Ne diyebilirdim ki. Şey, üzülme falan gibi geveledim. Aldatıyorsa boşanrsın. Aldatması umrumda değil, çocuklarım ne olacak. Haklıydı. Anneydi işte çocuklarını düşünüyordu.