Harun denen herif çıkar çıkmaz artık her şey taka batmaya başlamıştı. Yapacak bir şeyim yoktu. Elleri bağlı, tecavüz edilmiş bir şekilde yatıyordum. Ve ilk defa ağlamaya başladım. Gözümden yaşlar dökülmeye başladı. Ve ben durdurmak için hiç uğraşmıyordum. Çünkü artık dayanacak gücüm kalmamıştı.

Kopil: Dayı son bikez kayalım mı şu muallakye? Bir daha ne zaman denk gelir?
Dayı: Senin ben cibiliyetini gibiyim kopil. dedi ve inşaattan çıktı.

Tek hatırladığım o andan soğuk ve acıydı.