elimde büyük iki bavul birde sırt çantamla terk ettim evi. bavulların birini 100 metre çekiyorum, sonra gidip öbürünü. bir yandan da ya o bin yukarıdan bakıyorsa rezalet aq diye geriliyorum. apartmanın görüş mesafesinden çıktıktan sonra bir sokakta durdum oturdum bavulun üzerine. pişman olmuştum çünkü nereye gideceğim? sınıftan arkadaşlarım var ama bu gün
sizde kalabilir miyim? diyecek kadar samimi değiliz. çünkü tüm hayatım o kübra huursu olmuş.

kendimi çaresiz ve yalnız hissediyordum ama kesinlikle güçsüz hissetmiyordum. o an telefon rehberime baktım dolu dolu kişi var ama birine bile kanka bu gece sendeyim kızdan ayrıldım diyemem. tam bilmiyorum ama herhalde o sokakta bavulların üzerinde en az yarım saat oturmuşumdur. yalnızlığı iliklerime kadar hissettikten sonra ucuz bir otel bulayım diyorum. yarına kadar düşünme payı olurdu. bu kadar bavulla otobüse binemeyeceğim için taksi çağırıyorum. keçiörenden kızılaya taksiyle gidiyorum. apartmandan bozma bir kaç otele giriyorum. en ucuzunu seçiyorum. hepsi aynı zaten. odaya giridikten sonra yatağın üzerine oturuyorum. tam karşımda ayna. saçlarım yağlanmış, suratım parlıyor çok terlemişim. o kadar kavga, bağırma, gerilme, git gel yapma, bavul taşıma, uykusuzluk, çaresizlik. dünden beri yıpranmışım. soyunup giriyorum duşun altına. zaten oteldeyim su parası da yok. 2 saat duşun altında kalıyorum. bir ara yorulup yere oturuyorum. çıkınca odanın içi buhar oluyor. ama o kadar iyi geliyor ki. o mayışmış halime zaten kurulanıp çırılçıplak yatağa giriyorum. uyandığımda saat gece 3 civarı. daha iyiyim ama harbi sinirlerim bozuk. çünkü gerildiğimde hep midem bulanır. yine bulanıyor. o anki hislerim nasıl anlatılır bilmiyorum. kübradan ayrılmam hiç koymadı, üzülmedim amk falan diyemeyeceğim delirdim resmen, yıktı geçti. diyorum ya daha birinci sınıfta bulmuşuz birbirimizi hep yan yanayız. kendimize bir çevre yaratmaktansa içimize kapanmışız. kendi dünyamızı kurmuşuz. acaba şuan bizim yatakta mıdırlar? kübra üzgün müdür? o tıfıl binini kendi elimle evime aldım, o kadar iyilik yaptım. kendi elimle dizdiğim eşyaları bırakıp gittim şimdi otel odasındayım. acaba kübraya da bir iki yumruk çaksa mıydım? çocuk gerçekten benden miydi? kendimce düşünüyorum. onları evde kaç kez yalnız bıraktım. ne zaman bıraktım diye. çocuk kesin benden çünkü kübrayla aramız hamilelikten sonra bozuldu. öncesinde hep dibimdeydi. ayrıca zaten korunmasız yaptığımız çok oluyordu. evet evet bendendi. ama ne önemi vardı artık? çocuk zaten gitti. kübra bitti... ama kafa durmuyor ki...
uyandıktan sonra sabaha kadar uyumadım. belki kendime gelirim diye 31 çekmeyi denedim kalkmadı. ferre açtım izleyemedim. sabah oldu giyindim dışarı çıktım. en mantıklı çözüm özel yurtta kalmamdı. yaklaşık 4 saat gezdikten sonra bahçelide bir özel yurt buldum. fiyatı devlet yurduna göre çok pahalıydı ama diğer özel yurtlara kıyasla daha ucuzdu. zaten yaz tatiline kalmış 2 ay. bankada hala zibil gibi param var. iyi ki almışım tıfıldan parayı. yine de temkinliyim ne olur ne olmaz paramı çarçur edemem. bu durumda param olmasaydı ne yapacaktım. ya bir arkadaşıma boyun bükecektim, ya anneme babama bana para gönderin diyecektim ya da sokakta yatacaktım.
hani derler ya, paran varsa insanlar seni tanır paran yoksa sen insanları. aynen o misal bir durum oldu. kübra param yok sandı gitti tıfıldan istedi, tıfıl parayı vermeyi kabul etti, parayı kabul etmesem de kübra bence ona minnettar kaldı. parası kısıtlı olan benim yerime onu tercih etti.

yurtta odama yerleştim. iki kişilikti. oda arkadaşım benden bir yaş küçüktü hazırlık okuyordu. iyi biriydi herhalde bilmiyorum. çünkü çok muhatap olmadım kendisiyle. kaldırabilecek kafada değildim. takıldığı yerleri sorunca bile zorla cevap veriyordum. kendimi toparlamam 10 gün falan sürdü. o süreçte okula gitmedim. kendimi iyi hissedince de ilk yoga kulübüne gittim. kulütekilerin neredesin kanka, oooo kimler gelmiş... demeleri çok iyi geldi. havada güzel olunca dışarıda yoga yaptık. o günden sonra okula da tekrar gitmeye başladım. kübrayı uzun bir süre hiç görmedim. gelmedi zaten. olaydan sonra ilk kez sınavlar başlayınca gördüm. göz göze geldik ama hiç konuşmadık. hatta mezun olana kadar ve sonrasında bile hiç yüz yüze konuşmadık. sadece bir kere faceteki profil resmini kaldırmam için mesaj attı. normalde gıcık edip kaldırmazdım ama uğraşmak zor geldi direk kaldırdım. hayatımdan çıktıktan sonra öyle bir boşluk oldu ki hayatımda, sevgilinin olması ne büyük angaryaymış onu anladım. şuraya gidelim der istemesen de gidersin, gittiğin yerde genelde hesap sana kalır, bir şey gerekir sen gidip alırsın, memleketine gidecektir sen zütürürsün aştıye, bir de bavulunu taşırsın, biriyle tartışır sen dinlersin, sınavı kötü geçer sen çalıştırırsın, not verirsin, dersten çıkınca ben gelmeyeyim desen olmaz, sevgilinin arkadaşı ev taşır banane amk diyemezsin gidip yardım edersin, yatakta ben üstte olmam der, sen üstte olursun, ben o pozisyonu sevmiyorum der ısrar edemezsin, hamile kalır suçlu sen olursun, aldırmak için bütün sorumluluk sana biner. aynı angaryalar ona da oluyordu diye düşünebilirsiniz ama olmuyordu gençler belki bir kısmı ama asla benimki kadar çok değildi. yani kısacası boş zamanım arttı. kedimi toparladıktan sonraki süreçte yaz tatili gelene kadar kendimi önce derslere sonrada yogaya verdim. çok iyide geldi bana. ortalamam arttı. hatta incide bu üyeliğimi o zaman aldım. trolleme yaparım, milletin anasına söverim diye. fazla kullanamadım ama bu güne kısmetmiş. bu arada adımın sira sayi sifati olma sebebi sıra sayı sıfatının -inci olması. aranızda bilmeyen cahiller varsa asdfasaf...
bir yandan da önümüzdeki sene nerede kalacağımı düşündüm. tanıdık bir kaç kişiyle eve çıkmaya karar verdik. yazın eve gidince babama da diyecektim. büyük ihtimalle yine o her şeye zıt gitmek zorundaymış gibi hayır diyecekti çünkü hala devlet yurdunda kaldığımı sanıyor ve yurt güvenli, temizlik derdi yok, faturalar yok... kabul etmeme ihtimaline karşı önlem almalıydım. çünkü izin vermezse yine devlet yurdunda olduğumu sanıp ona göre para gönderecekti. benim hayatta yapabileceğim kaç iş var bir öğrencilik iki yoga üç dans. alanyadaki oda arkadaşımı aradım. bana ha bire nasihat verip sinir edeni. hala bodrumdaysa bana da orada iş ayarlayabilir mi diye. gayet sıcak konuştu. hallederiz sen okul tatil olunca gel bulana kadar bende kalırsın dedi sağ olsun. neyse ankarada olmasa da bodrumda kalacak yer verenim varmış onu anladım.