bir insanın kaderinde yaratmak olamaz... bulunduğum dünyanın düzenini bile anlayamazken bu dünyaya can vermem nasıl mümkün olabilir...

"biz bu dünyaya ait değiliz marie... ve sürgün edildiğimiz diğer dünyaya da ait değildik... "

saçların bir çınar gibi omuzlarından yerlere dek uzanıyor... gözlerin gökyüzü gibi mavi ve neşeyle bakıyor... ruhun cennetin suları kadar temiz ve berrak... tenin bulutlar kadar narin ve yumuşak...
sesin nazlı bir yaz meltemi gibi... bedenin yorgun masum ve yanlız... kaderin üzücü belirsiz ve acınası... beni affet kadınım... lütfen bütün günahların affolsun... gözlerini kapadığın an ruhun cennette belirsin... beni asla hatırlama... asla arama denizin dibine batmış cansız bedenimi...

ateşin en sıcak tonudur mavi... ve ölümün en saf rengi... denizin en karanlıklarında biten bu hikayenin sonu mutlu bir sonla bitmemeli...

kendine iyi bak marie... öğrendiklerimizi unutma sakın... bu dünyada kurallar alışkın olduğun dünyanın tam tersi...

mavinin sıcaklığında... gökyüzünün serinliğinde... kelebeklerin kanat çırpışında... ve aldığın her nefeste...

kendine iyi bak marie...

bazen ne kadar parlak olsa da güneş bir o kadar da karanlıktır hayatın gerçekleri... ne kadar çabalarsan yüzmeye o kadar derine çeker okyanusun cazibesi seni... kafa tutarsan hayatın gücüne yenilir ve batarsın... kaçmaya çalışırsan omzundaki yüklerden yavaş yavaş çamura batarsın... her hikayenin içinde bir kelebek kanat çırpar ve beyaz kanatlı kuşlar uçar... kanatları cennetin kapısı ve özgürce uçuşu kimseye ait olamayışının bedeli... her hikayenin sonu mutlu satırlarla bitmemeli...

cennetin kapılarında gülümseyen bir çift göz... avucuna konmuş bembeyaz bir güvercin...

sevginin ne olduğunu asla unutmayan ama sevdiği adamı asla hatırlayamayan marie ann'in hikayesi ...