Gidiyoruz yol biraz çamurlu ama yürümesi pek zor değil. Biraz dikkatle yürümeyi başarıyoruz. Fener alamıyoruz çünkü en ufak ışık bile kilometrelerce öteden görülebiliyor öyle bir yer. Saat 10dan sonra uyuyor köylü halkı ama ne olur ne olmaz. Sıra halinde yürüyoruz. Bahsettiğim kiliseye çok az kalmışken. Bir araziden geçiyoruz. Ama iğrenç bir manzara. Mezarlar günyüzüne çıkmış toplu mezar gibi her yer kafa tası ve kemiklerle dolu. Bazıları devasa gözüküyor. Tüylerimin vücudumdan çıkmak için yalvardığını hissettim o ilk manzarada. Diken diken oldu her yanım. Başım uyuştu. Burada neler olduğuna dair bir fikrim yoktu. Daha doğrusu kimsenin fikri yoktu. Kazıyı bıraktık. Mezarlığa yöneldik. Dağın ortasında kayalarla çevrili bir alan. Ve içinde kemikler dolu. Karanlık gökyüzü ve sessizlik. Bir insanın korkudan delirmesi için binlerce sebep. Bir şeyleri anlamaya çalışıyoruz hepimiz. Kemikleri inceliyoruz. Yaklaşık yarım saat boyunca kimse bir kelime etmeden araziye baktı. Sonra kuzenimin sesini duyduk. Ani bir çığlık..