melek azrailin gözlerine bakmış gülümseyerek;

"hatırlar mısın çok eskiden tüm ruhlar huzur içinde gezerdik cennette... doğumu ölümü kavga gürültüyü bilmezdik... taa ki dünyayı merak edipte orada yaşamaya başlayana kadar o meraklı ruhlar... eskiden böyle değillerdi... bedene büründükleri an nasıl bu kadar değişebildiler anlamadım... hiç tanımadığımız bilmediğimiz duygulara büründüler... can vermenin yaratılışlarının bir parçası olduğunu ama can almanın sadece yaratana mahsus olduğunu bilmediler... bencilleşti insanoğlu... hırsızlaştı... elde etme arzusuyla nefsine yenik düştü... üzerinde yaşadıkları dünyayı öldüren bu ruhları nasıl olurda cennete alırız biz... ya günahlarını ödedikten sonra değişmezlerse... ya cennetide dünya gibi çöl ederlerse... "

azrail başına göğe kaldırmış;

"ey en temiz yağmur sularından daha saf en beyaz bulutlardan daha beyaz kalpli meleğim... işte sen bunları hissettiğin için bir meleksin... işte sen bu kadar saf duygularla var olduğun için koruyucu olarak gönderildin... cennet cehennemde yanmanın ödülü olarak yaratılmadı ve de cehennem dünyada işlenilen günahların bedeli olarak yaratılmadı... dünyevi acılar ne kadar da tüy gibi hafif ne kadar boş ve anlamsız sen izledin biri faninin omuzlarından... aşk mı seni cehennem ateşi kadar yakar parasızlık mı seni okyanusta bir su damlası kadar çaresiz kılar... sen korudun kolladın insanı kendi canın pahasına... bir gün bile inancından sapmadın... senin görevin korumaktı ve benim görevim verilen canı Allah adına geri almak... kanatların bulut olsun tekrar yüreğin engin denizler olsun... kaderin sonsuza dek özgürlük olsun eşsiz meleğim... cennetin kapıları yorgun ruhunu en içten huzurla selamlar... "