Bir mağazanın önünden geçerken camı ayna olarak kullanarak yılların eskittiğini hissettiğim yüzüme baktım. Düz, hafif uzun ve siyah saçlarım oldukça incintı, her zamanki gibi. Kahverengi gözlerim vitrin camı yüzünden siyahlaşlaşmıştı. Sıkıntı ve stresten oluşan alnımdaki kırışıklıklar belli olmuyordu. Evet, 18 yaşında bir gençtim ve alnımda kırışıklıklarım vardı. Bu biraz da hayatın karşıma çıkardığı zorluklardan dolayıydı ve bu zorlukların beni olgunlaştırdığını düşünüyordum. Bedenen iyi sayılırdım ama ruhen hem güçlü hem de zayıftım. Hayatım tıpkı jenga oyunu gibi geçti ve geçecek. Her olay benden bir parça zütürdü ama ben yine de ayakta kaldım. Yaşımın 18 olmasına rağmen öyle bir raddeye geldim ki bir olayda daha hata yaparsam yıkılırdım. Doğru ve isabetli kararlarla o hayatın benden alıp zütürdüğü ve yerine boşluklar bıraktığı yerleri doldurabilirdim, doldurmak zorundaydım.