Sevdiklerimi kaybettim çok acılar yaşadım en sonunda 6 ay ömrüm kaldığını öğrendim doktordan. Ne kadar zamanım kaldı bilmiyorum çünkü saymayı bıraktım. Ölümü kabullendim. Ama neyi farkettim biliyor musun? Yapacak tonla şey var şu amk dünyasında. Hiç mutlu olmasan bile bir şeyler beklemeyi bıraktığında neredeyse çoğu şeyden zevk alıyorsun. Mesela hep bir klagib arabam olsun istemişimdir ama olmadı. Ben de gittim biriktirdiğim parayla bir tofaş aldım. Hani şu keko arabası (!). ilk başta napıyorum ben dedim bu nasıl araba dedim hiç sevmedim. Ama artık sevmeye başladım. Ufak tefek parçalar ekliyorum nedense beni mutlu ediyor. Yada en ufak bir yemek yapmayı beceremezdim hep aynı şeyleri yerdim. Öğrendim. Artık annemin yaptığı gibi yemek yapıyorum ve yerken zevk alıyorum. Bi yandan okul okuyup bi yandan çalışmak zor olduğundan okulu dondurmuştum. Şimdi tekrar gitmeye başladım okula. Bi yandan da çalışıyorum tabi. Bana hep ızdırap gibi gelmiştir ama seviyorum. Hem çalışmayı hem okula gitmeyi. Ne bileyim eskiden asla dinlemem dediğim şarkıları dinliyorum asla okumam dediğim kitapları okumaya çalışıyorum asla izlemem dediğim filmleri izliyorum. Ama hepsi zevk veriyor artık. Elindekilerle mutlu olmayı bilmelisin bence. Yada daha iyisini elde etmek için çaba göstermelisin. Hiç arkadaşın yok mu. Çık dışarı kalabalık yerlere git insanlarla sohbet etmeye çalış. Hep aynı şeyleri yapmaktan mı bıktın. Asla yapmam dediğin bir şeyi yap. Bir kitap oku. Şu kadarını söyleyebilirim kitaplar artık bana dizi gibi gelmeye başladı. Ama dizi kafanın içinde oynuyor sanki. Bence umutsuzluğa kapılıp intiharı düşünmemelisin. Sen üşendiğin için intiharı düşünüyorsun. Üşenme. Çaba sarfet.