eceden ayrıldıktan sonra, onların sınıfından ve okuldan bir kaç kız bana yürüdü. bana yürüyen kızlar normalde bana bakacak tipler de değillerdi. ayrıca hepsi eceyi tanıyor biri de onunla aynı sınıftaydı. kızların sevgilisi olan, evli, nişanlı erkeklere daha çok ilgi gösterdiğini o gün anlamamıştım. galiba kızların kafası birinin sahip olduğu bir şeye, kendisinin neden sahip olmadığını anlamak üzerine çalışıyor. kızlar iyi hoştu ama hiç çekmezdim gerçekten üşendim sevgili yapmaya. lise 2 öyle bitti. lise 3 'te kayda değer bir olay olmadı. aslında oldu da olay denemez. kendime facebook açmıştım. o zamanlar şimdiki gibi leş bir ortam değildi. komikli video izlemeye oraya girerdik. herkes oradaydı. face açtığım gün, üstteki büyütece tıklayıp ilk kimin adını yazdım, hepiniz tahmin etmişsinizdir. birkaç profil çıktı. hangisi diye düşünmedim. direk tanıdım. büyük ihtimalle tanınmamak için profil resmi arkadan güneşin vurduğu teras gibi bir yerdeydi. suratı karanlık görünüyordu. hiç ortak arkadaşımız yoktu, ilerleyen sürede de olmadı. ben o karanlık resme rağmen, kafa şeklinden tanıdım. istek göndersem mi göndermesem mi diye düşünürken. geçmişe dair hiç bir iz istemediğini düşünüp vazgeçtim.
artık lise sondaydım. ygs/lys illeti için dershaneye yazıldım. o sene sınıfta ilişkisi olan da bitirdi. öyle bir odaklanma hakimdi sınıfta. inanılmaz bir rekabet. ben ilk onda bile değildim. öyle çalışkan tipler vardı. dershanede de aynı şekilde. ancak bu çalışmadığım anldıbına gelmesin. gayet iyiydim ama benden iyiler vardı. özellikle son 5 ay insanlık dışı bir çaba ile çalıştım. aranızda şu an bu süreçte olan varsa motive olmak için hedefindeki üniversitenin youtube'den videolarını falan izlesin. özellikle öğrenci röportajları çok işe yarıyor. bende her sıkıldığımda boğaziçi üniversitesinin videolarını izliyordum. o olmazsa bilkent üniversitesi. amacım tabi ki tam burslu kazanmaktı. tam burslu girenlere çok para verildiğini duymuştum. bu 5 yıl boyunca hayatımı yaşamam demekti.
bizim sınava girdiğimiz sene ygs soruları çalındı diye haberler çıktı. matematikte şıkları büyükten küçüğe sıralayınca kesişen cevap doğru oluyordu. hakkıyla girenleri sağlam gibmişlerdi. ygs den tam hatırlamıyorum ama 400-405 arası bir puan almıştım. boğaziçine girmek imkansızdı bu puanla ama yinede iyiydi. sınıfın en yüksek puanı ise 475'ti. bu puanı alan kız şuan koç tıp'tan mezun oldu amk.
lys'ye de girdik. fena geçmemişti. bir an önce puanlar açıklansa da tercih yapıp gibtir olup gitsem diye düşünüyordum. herkesi, her şeyi geride bırakacaktım. aile, arkadaşlar, elif ve hatırası, yaşadığım şehir...
sınav açıklanmıştı. boğaziçi ve bilkent tam burslu laflarını ağzıma almam o puanla adeta ayıptı. bilkent tam burslu bilgisayar mühendisliği 510 küsur puandı amk. benim puanım bir kaç iyi üniversitede mühendisliğe yetse de. kıytırık mühendislikler oluyordu. bende tm puanım daha iyi olduğu için oradan tercihlere ağırlık verdim ve tm puanımla ankarada bir üniversitenin iyi bir bölümüne yerleşmiştim. hangisi olduğunu söylemek istemiyorum bu arada. üniversiteye yerleştiğim için mutlu olsam da boğaziçi olmadı diye çok çok üzülmüştüm. kendinizi benim yerime koyun lisenin son 2 yılı hep oranın hayalini kurmuşum. son sınıfta orada olmayı düşünerek, hayal ederek çalışmışım. fakat sonuç bırakın boğaziçini, istediğim bölümlere bile yetmiyor ve başka puan türünden tercih yapıyorum. o yaz bunu kafaya takıp en az 15 kilo verdim. bugün iyi ki kafaya takmışım diyorum. bu sayede üniversitenin ilk günü hafif kilolu çocuk değil. zayıf çocuk olarak gittim okula.
bir yandan da o anlarda içim içime sığmıyordu. kurtuluyorum laaaaaaan kurtuluyorum. artık sadece ben varım. artık tam anlamıyla özgürüm. yıllardır içimde ölmemek için çırpınan hayallerim sonunda gerçek olacaktı. keşfetmem gereken o kadar şey vardı ki. hem kendimde hem dışarıda.