Ben 22 yaşındayım. Ruh halim yaklaşık 1.5 yıl iş bulamadığım ve üzerine zaten maaşına kredi çekmiş olan anneme fazladan yük olduğum için oldukça kötüydü. Çevrem vardı ama samimiyet yok denecek kadar azdı. Yani yapmacıklardı. Dedim oğlum bu böyle olmaz. gibtir et burayı git buralardan yolunu çiz. Dediğim gibi de yaptım. Arkadaşımdan ev tutmak için falan borç aldım. Öyle yarın ertesi gün ver de demedi. Ne zaman bulursan verirsin ben çalışıyorum dedi. Geldim buraya 3.hafta ve işbaşı yapıyorum. Sanırım genel olarak insanlardan sıkıldım. Şimdiki tek amacım girdiğim firmada kalıcı olmaya çalışmak. Ha hiç mi sıkılmayacağım? Belki. Ama arayacağım sıkıldığımda bir iki dostumu geçecek. Çünkü onlarla yaptığım muhabbeti herkes anlayamayacak. Herkes diğerleri gibi "normal" olacak ama ben her zaman a"normal" olacağım. Seveceğim insanı bulana kadar da karı kız peşinde dolaşmayacağım. Çünkü benim için zaman kaybı. Bulursam da yarma gibi direk "ben seni seviyorum sen de beni sev" diyeceğim. Belki ret yiyeceğim ama içimde kalmayacak. Burada da işimi yaparken benim gibi hem normal hem de anormal birilerini bulursam eleme usulü takılacağım. Hayat benim ve mezara da yalnız giricem. O yüzden ne olursa olsun fazla takmayın bu tarz şeyleri. Amacınız bu niye böyle oluyor? Değil bunu nasıl fırsata çeviririm olsun. Karamsarlık bazen iyidir ama fazlası zarardır.
ÖZET: Bence hayat şartları yüzünden. Sonuçta bu yaşlarda evriliyoruz, etrafımıza bakıyoruz.