Eda

Günler geçiyor ve acıya alışmaya başlıyordum. Hayatım alt üst oldu. Saçlarımı sarıya boyattılar. Neymiş efendim daha çok iş yapıyormuş onlar. Buradan kurtulur muyum bilmiyorum. Ama tek bildiğim daha bir ruhsuz hale geldim. Seda abla benimle olmaya, bana destek vermeye çalışsada. Olmuyordu. Ben bu hayata ait değilim. Bugün o şerefsiz üvey babam geldi buraya. Bana baktı "Ben sana o çocukla gezme demedim mi. Bak huur oldun." dedi ve Vedat ile gülmeye başladılar. Bu kadar iğreç insanın arasına nasıl geldim ben.. Hayat zordu belki ama bu kadar zor olmalı mıydı. Şerefsiz buraya gelince benimle birlikte olmak istedi, serap abla "Hoop tamam burada para ile çalışıyoruz anlarımda. Senin bu yapyığın huur çocukluğu ." dedi bir anda ortam gerildi. Serap abla Vedat'a "şu huur çocuğunu buradan gibtir et yoksa bugün ben çalışmam, ben buraya yeni gelmiş kız değilim bilirsin dediğimi yaparım." dedi ve şerefsizi buradan göndertti. Şu geldiğim hale bak. Mehmet şu anda ne yapıyor acaba. Nerede. Ne durumda. Keşke o hep yanımda olsaydı...