Eda

iki gündür ağlamaktan yazamadım. O şerefsiz beni resmen satmış. Beni evlendirecek sandığım o herife resmen satmış beni. Beni evden aldılar. Hiç tanımadığım bir adamın evine getirdi. Adamın önüne attı, adamdan bir tomar para aldı. "Artık senindir." dedi. Sonra "Biraz aksidir. Sana sorun çıkartırsa beni hiç arama. Bundan sonra sorumluluk tamamen sende." dedi. Ben de "Siz ne yaptığınızı saniyorsunuz ya." demeye kalmadan o şerefsiz bana vurdu bayıldım. Daha sonra kanepede ayıldım. Ayıldığımda bir kadın sesi duydum "Serap gel, yeni kız ayıldı." sesi. Bir anda kalkıp "Ne oldu bana, burası neresi." dedim. Evdeki o kadın bana "Vah kızım, çok gençmişsin. Çokta güzelmişsin. Bahtın kaderin güzel olsaymış keşke." dedi. Ben de "Ne bahtı ne kaderi." dedim. Ne oluyor anlamadım ama bir süre sonra durumu Serap abla bana anlattı. O şerefsiz beni evlendirmek için satmamış. Onu anladım. Serap abla bana "Bak gülüm ben de senin gibiydim buraya geldiğimde. Kurtulmaya çalıştım buradan. Ama olmuyor gülüm. Seni yaşatmazlar. Burada ne denirse onu yap. Yoksa günler senin için çok daha zor geçer. Ah kızım, ah güzel kızım, sana bunları yapanların Allah belasını versin." dedi. Ağlamaya başladım. Bana oda yapmışlar. Oraya zütürdüler. Aralıksız olarak ağlıyordum. Kendimi öldürmek istedim ama babamın o lafı geldi aklıma "Kızım bu hayat çok kötü, ne olursa olsun sen güçlü ol." sözü. Ben de güçlü olacaktım. Tabi olabilirsem...