Mehmet

Ölüyorum. Şu anki durumumu ifade eden tek cümle bu.

Okuldan sonra Eda ile ilk defa sarıldığımız o parka gittim. Her zaman oturduğumuz o banka oturup ağlamaya başladım. Sürekli evinin önünden geçiyor ve oralarda bekliyordum hep ama hiç dışarıya çıkmıyor.

Bankta ağlarken bir anda Eda yanıma geldi. Gözlerime inanamadım. Onu görür görmez sarıldım. "Neden okula gelmiyorsun, o adam kim. Kaç gündür ne çekiyorum sen biliyormusun." dedim. Bunun üzerine Eda sesi titreyerek"Seninle son kez konuşmaya geldim." dedi.
Bunu der demez "Nasıl son kez Eda." "O adam kim, ne oluyor birşeyler söyle bana.." dedim Eda bana "Bak o adam benim annemin yeni eşi. Bak Mehmet sana şu anda anlatacaklarından sonra benim peşimden gelmeye çalışma ve beni hayatından çıkart. Yoksa çok acı çekersin." derken ben "Eda sen ne diyorsun nasıl son kez görücem ben senin yüzünü." dedim ve Eda "Mehmet böyle yaparsan ikimiz içinde zor bir süreç olacak. Bak biz bu şehirden taşınıyoruz. Başka bir şehre taşınıyoruz. Bu yüzden bir daha görüşemeyeceğiz. " derken ben "Eda nasıl taşınıyorsunuz ben sensiz ne yapacağım burada. Ölürüm Eda , ölürüm... " Dedim ..

Eda ayağa kalktı bana "Mehmet bu hayat çok kötü, güçlü olmaya çalış." dedi ve arkasına dönüp gitmeye çalıştı. Bende arkadan ona sarıldım "Gitme Eda." dedim. Eda sesi titreyerek "Güçlü ol Mehmet." dedi ve gitti...