Hayat hızla akışında seyrederken benim kendime hayret ettiğim bir nokta vardı. Geçmişimden asla haberdar olamamıştı Azra. Ona göre hep masumdum, eee sen elini tutmaya kıyamazsın, arka sokakta belini tırnaklarlar. Yosma triplerine girmiştim ama gel bu yana, seviyor muydum.? Halen seviyordum. Kendime kufrediyordum. Öldün lan sen öldün. O ise diğer tarafta o lavuk ile mutludur. Belki bi içi ufaktan cız etmiştir ama teselli vereni var nasılsa. Ulan Azra, merhamet edilmeye zerre değecek bir kız değilsin. Sadece yanlış başlamıştım yeni hayatıma. Bu pek benim suçum sayılmazdı. Ben mi istedim huur olmayı. En azından burada beni gerçekten seviyordun. Saadet ablaya gelelim biraz. Bana kol kanat olmaya halen devam ediyordu. Neden yapıyordu bilmiyorum, ara ara uğrar, içer giderdi. Bir gün gene zil zurna sarhoşken öteki boyutu anlat bakim hele diyip alay edercesine güldü.

+Anlatılacak neyi var abla, inşaattan atladık, sonra soluğu burda aldık
-(güldü) niye intihar ettin peki?
+Aldatıldım abla , Azra aldattı.

O an mevzu bi ciddileşti. Nerden emin oldun aldattığına. O an orkestra girdi aq.

+bir gün o mutfakta oturuyordu, ve ben hayatımda hiç yapmadığım bir şeyi yaptım. Ve onun mesajlarını okudum. Aşkım cumartesi saat 2'de kadıköy iskelesinde buluşalım mı, diyen bir mesaj keşke okumasaydım. Tabi saat ikide ben de ordaydım. Aman allahım gözlerime inanamadım. En yakın piyanist arkadaşım, ozan.. Yok bu başka hikayeydi. Abla ne sen sor, ne ben söyliyim. Artık anlatmak dahi istemiyordum.