Kapı sesiyle uyandım sabaha. Kim olduğunu biliyordum. Tabiki saadet abla. Kapıyı açıp içeri aldım. Elinde simit poğaça ve diğer envai çeşit kahvaltılıklar vardı. Ben kahvaltı masasını kurdum tabi. Beraber yola çıktık sonrasında. Keraneye geldik nihayet. Bana odamı gösterdi dayılar. Sakın korkma, kendini ne kadar rahat bırakırsan o kadar çabuk biter dedi yanımdaki dayı. Kapıyı açtım içeri girdim. 30 yaşlarında bi kadın vardı. Gel yavrum diyip eliyle oturmamı istediği yere birkaç sefer vurdu. Gidip oturdum, muhabbete girme çabası vardı ama giremiyordu, halinden belliydi. Sonra o gibik soruyu sordu. nasıl düştün bu yola dedi. Kan beynime sıçradı amk, evde çoluk çocuk aş bekliyor, sana ne ulan gibik, pgibolog musun dedim, parasıyla değil mi edebiyatı yaptı. Parasını yüzüne atmamla dalaşmamız bir oldu. Sebahat abla karıyı perişan edip yaka paça dışarı attılar. Bu böyle olmaz over dedi. Yavaş yavaş alışacam abla diyip durumu telafi edeceğimin sinyallerini verdim. 1 ay geçmişti. işin ehli olmuştum epey. Amılmadık bi kulağımın arkası kaldı, onu da sen becer bile dediydim. Nası dedim ben de anlamıyorum. Ama kadının işi zormuş hocam. Hiç öyle sandığın gibi değil.