3 yaşımdayken bahçemizdeki kangal beni suratımdan ısırdı, aslında ısırmadı sadece dişi çarptı ve ufak bir yara izi kaldı ama annem bana hatalı olduğumu, uyuyan hayvanın sırtına atlanılmayacağını güzel bir şekilde açıkladı ve bana hayvanların da hisleri, korkuları ve duyguları olduğunu öğretmiş oldu.
Yaşım 25... Şu anda 4 yıldır kendi köpeğim var ve bu yaşıma kadar hiçbir köpek tarafından sırılmadım, herkesin korktuğu "ısırıyor bu köpek uzak dur" dedikleri köpekler dahil karşılaştığım her köpeğe kendimi sevdirttim, içimden geldikçe durumum yettiğince besliyorum da her fırsatta seviyorum da kendi köpeğimden ayırmadan çünkü onlar sahipsiz sevgiye aç sokak çocukları ve sizden istedikleri tek şey sevginiz, yemeği çöpten bulurlar suyu yağmurdan içerler dertleri yemek değil, sevgi.
Sonra folloş bir amdan fırlama mağradan az önce çıkmış özgüven sorunları yaşayan gavvatın teki gelip bu hayvanı ego tatmini için tekmeliyor, kovalıyor, şu fotoda bile hayvanın yüzündeki üzüntüyü ve burukluğu göremeyen insanları gördüğüm yerde çok fena dövüyorum uyarayım çünkü bunlar evde karısını çocuğunu döven kendinden zayıfa zulmeden pisliklerdir, sizin içinizde doğaya sevgi kalmamışsa insanlıktan çıkmış yaratık olmuşsunuz demektir benim gözümde çöp kadar değeriniz yoktur, net...

ÖZET: Hayvanlara sevgiyle yaklaşın, insanlardan çok daha zararsız ve vefakar olduklarını göreceksiniz. Köpeklere durduk yere tekme atanlar huurçocuğudur, bunları savunanlarda yarraaamı yesin!