they call me alpha

insan unutuyor. neyi istediğini, ne yapacağını. amacını. hele ben zaten unutkanlığın zirvesinde biri olarak annemin de hep dediği gibi "kendimi" de unutuyorum bazen. eheh. herhalde bu yüzden primitif insandan fazlası olmak gerekiyor. eh abi sonuç olarak solucanlara yemek olup gitmektense bir işe yaramam lazım.
bazen de diyorum ki "ulan belki de hiçbirimiz layık değiliz, belki de hepimiz hala boğulup gidiyoruz sahteliklerin peşinde.". ya hacı anlamıyorum yani. kendimi. oğlum insan o kadar şeyi yine hall of fame'de bir basamak yüksek olmak için yapar mı ya eheh. neden yani? o kadar düşünmüşsün yine taka batıyorsun. farkına varması da uzun sürüyor (kafa basmayınca eheh). üzücü yani.
vakit nakit filan değil abi, o kadar değersiz değil yani. bayağı önemli bir şey. bugünlerde kendimizi zorluyoruz vakti ve beraberinde kendimizi öldürmek için. vakit değerli esasında, evet, ama değerlendirdikçe değerli. yani değerlendirmediğin sürece yine bir zıkkım olduğu yok eheh. hani ne yaptığın kadar nasıl yaptığın da önemli ya, o mesele. yani yemeği 5 dakikada yemek varken 1 saatte yersen ne bileyim 55 dakika da boru değil yani eheh. o 55 dakikada neler neler yapılır oyş. var mı bana 55 dakika vermek isteyen? biraz boş bir soru çünkü isteseniz de veremezsiniz sonuçta. yani şair diyor ki cancan herkesin vakti kendine. bir yararı olsun yani.
yine zırvaladık biraz. yazmayalı uzun zaman olmuş. bu sefer yazmak için zorlamayacağım, yani vakit buldukça aklıma bir şeyler geldikçe filan olacak, belki günlük tarzında (kendime notlar bıraktığım yani öyle günlük dediysek bugün 2 litre su içtim filan tarzında değil eheh). esenlikler dilerim efenim.