2 sene evvel kendimle yaptığım bir söyleşiden;

Hani...
Bir bakarsın Ülke, yobazın elinde..
"Çare,yok. Gideyim buralardan... "dersin.
Atarsın, fırlatırsın aklından;hiç birşeyle değişilmesi mümkün olmayan o idealleri, hayalleri.
Hani,bir an söversin ya coğrafyana.. tarihine..
Bahtına, şansına...
Geleceğine, geçmişine...
Hani, sessizce haykırırsın Ata'ya;"Niye kurtardın beni.. Niye kurtardın bu Ülke'yi... Bıraksaydın da kendi takumuzda boğulsaydık.."diye.
Sonra...
"O" Ata'nın bir sözü gelir aklına:
"Eğer, hala bir kurtarıcı bekliyorsanız;ben size hiç birşey öğretememişim demektir.."
Hani, Sanki Atan yanındaymışta, kulağına kulağına haykırıyormuş gibi hissedersin ya bu söz aklına her düştüğünde..
Işte, dostum... işte ben, çoktandır bu ruh halinde;kendi içimde, kendi beynimle cebelleşip duruyorum...