hayattan konuştuk beyler.. hayallerimizden, neler yapmak istediklerimizden.. ailelerimizden vs. yani klagib bi ilk buluşma geçiriyorduk.. yalnız her şeyden farklı olarak, ne yaparsam yapayım konu bir şekilde hastalığına gelecekti.. bunu o da biliyordu, çünkü o buluşmada biraz bundan dolayı yani bana söylediği için gerçekleşiyordu.. en sonunda ufak bi sessizlikten sonra buruk bi ses tonuyla nasılsın dedim.. o da anladı hemen ne anlamda sorduğumu, "iyiyim, tedaviye son gaz devam ediyorum.. tez zamanda iyileşeceğim." dedi, dedim ya çok güler yüzlüydü, asla suratı asık gezmezdi.. çünkü bu hastalığı yenmek için sürekli mutlu ve pozitif olmalısınız.. aksi takdirde zaten yenilgiyi kabul etmiş sayılırsınız.. daha sonrasında yurtdışında bir doktorun kendisiyle ilgilendiğini, hastalığını %80 oranında iyileştireceğini söz verdiğini yazdı.. mükemmel bir orandı, özellikle de son seviye de olan biri için.. ancak işin kötü tarafı, doktor masrafların bir çoğunu üstlense de, geriye 30 bin dolar gibi bir ücret kalıyordu.. ama bırakın 30 bini, 3 bin doları bile karşılayamıyordu kız.. bakın onu sadece o an üzüntülü gördüm.. çaresizliğine üzülüyordu.. evlerini vs. satamazlardı, zaten kiradalardı.. o andaki tedaviyi bile ailesi zar zor karşılıyordu, dolayısıyla ellerinden hiçbir şey gelmiyordu.. o an sanki kendi kardeşimmiş gibi yardım etmek geldi içimden.. ama benim ne farkım vardı ki? bende gibik bir palyaçoydum.. keşke imkanım olsaydı da, onu gönderebilseydim diye düşündüm.. zaten bu imkan yaratma olayından dolayı geldi başıma bütün işler..