Yan taraftan birisinin pişt, hişt yaptıgını duydum. Kafamı çevirirken "merhaba ben kemal."dedi. ilk arkadaşımdı, çok mutlu olmuştum.
-yemek yiyecek misin?
+evet, gidelim mi birlikte?
-gidelim.

Kemal'le bu şekilde tanıştık. Garip bir adamdı, kahverengi saçları gözlerine kadar uzanırken incinlığı buradan bakınca, beni bile rahatsız ediyordu. Benden üç yaş büyüktü. Ailevi sıkıntılar ve geç okula yazdırılması sayesinde o gün aynı sınıftaydık. Kemal belki de bu şehirde tanıştığım en değerli insan olacaktı. Kalbindeki saflıği gören ve yardım eli uzatan tek insan olacaktım. Öğrenilmiş çaresizlikle karşılaştım sonra. Kederlerin arasında onu hatırlamak başka bir dert.

Yemeğimizi yedik ve okul turuna çıkmaya karar verdik. Üniversitede olduğuma inanamıyordum, liseyi vaktinde bitirdiğime de. Gezerken sıcaklığın da etkisiyle kendimizi bir gölgeye attık. O sırada yanımıza birisi yaklaştı.
-merhaba gençler.

Karşıladık. Bir gariplik çözdüğüm ama neresi olduğunu çıkartamadığım şivesiyle hipnotize etkisi yaratıyordu. Onun da ilk senesiydi "burak."
Muhabbete o da katıldı ve memleketlerimizden, bölümleri neden tercih ettiğimizden, havadan sudan konuştuk. Dağılma vakti geldiğinde burak'ın yurduma yakın oturduğunu öğrendim. Arabayla bırakacağını söyledi ve kabul ettim, kemal'le ayrıldık. Yurda geldiğimde öğrencilik hayatımın ilk zorluğuyla karşılaştım.