eve dönerken sürekli onu düşündüm.. gencecik bir insanın bu denli bir kaderinin olması beni çok üzmüştü ve resmen darlamıştı.. düşünsenize 22-23 yaşında böyle bir hastalıktan muzdaripsiniz.. elinizden hiçbir şey gelmiyor.. yalnızca doktorlara ve allaha ümit bağlamışsınız.. kızdaki o çaresizlik hissini o kadar yakından gördüm ki beyler.. çok üzülmüştüm, annemgilde hemen bunu farkedip sorduklarında yok bir şey yolda kötü bir şeyle karşılaştığımı söyledim.. işle akalı değil merak etmeyin dedim.. sonuçta adamların kalbine indirmek istemezdim, hemen ilk günden kapıya konduğumu vs. sanarlarsa elaleme rezil olurlardı.. herkese onur işe girdi dediği için bende bunu bildiğimden hep iş kötü de geçse çok güzeldi derdim.. dediğim gibi salı günü buluşcaktık, ertesi güne patron bi mağaza açılışı için şu kıyafet giyip bir şeyler dağıtan tipler olur ya, o işlerden bulmuştu bana.. el mahkum diyip kabul ettim..