0
yalnız kaldığım zaman benliğime daha çok yaklaştığımı hissediyorum. etrafında kalabalık bi insan sürüsü olduğu zaman hem hayat ile hem kendimle olan bağımın açıldığını o anın farkında olamadığımı düşünüyorum. 2 senelik yalnızlık dönemimde sürekli kendimi ve yaşadığım hayatı sorgularken verdiğim birçok ve aşırı mantıklı kararlar vardı fakat son 1,5 senedir çevremin de genişlemesiyle bunları unutup hayatın anlık akışına kendimi kaptırıp yavaş ama derinden bir karanlığa sürüklendiğimin de farkındayım. dıbına koyim yanlız kalıp kafamı dinlemek istiyorum bazen, kaldığım birkaç günde de eskisi gibi düşünemiyorum belli ki kendimden ve benliğimden bu denli kendimi tanıyamayacak kadar uzaklaşmışım.
hem maddi hem manevi açıdan yoksunluk hissediyorum genelde. nedense sürekli eleştirdiğim insan tipine dönüştüğümü düşünüyorum ve bunun vermiş olduğu rahatsızlık her an aklımda. toparlanmaya ihtiyacım var. içki sigara kumar daha şu yaşımda hayatımı rayından çıkardı nerden bulaştım dıbına kodumun şeylerine. hayattan şuan tamamen ümidi kesmesem de bir gün ki çok yakın zamanda, kesecem diye korkuyorum son özellikle 4-5 aydır yaşadıklarım ve hayatıma giren bazen hayatına girip intikam isteği ile bilerek hayatını gibip mahvettiğim kızların bedduaları yankılanıyor kulaklarımda. şu noktada insanlara zarar verdiğimi hissediyorum dıbına koyim ne ara böyle intikam manyağı birine dönüştüm. daha 2 sene öncesine kadar mantıklı tutarlı ve hayatı tıkırında hedefleri olan bi insandan huur çocuğuna hızlı bi geçiş yaptım keyif de alamıyorum ki sürekli bi vicdan azabı pişmanlık... bilmiyorum dıbına koyim ya şuan şunu yazarkenki durumum bile gecenin bi vakti kendime dışardan bakmak bile istemiyorum. şu amk bağımlılıklarından acilen kurtulup kafamı boşaltıp temizleyip taze bir düşünce sistemiyle hayatta yeniden bir şeyler yapmam lazım. içimi bi dökeyim dedim bu saatte.
ördek kardeşiniz pgibolojisini bozmak içinn