ilkokul ve ortaokul yıllarımı iyice alıştığım biricik kirvem Necmi abiyle geçirdim. Artık liseye gelmiştim tam bin çağımdı. Tuvalette sigara içmeler, okuldan kaçmalar, kavga etmeler, arkadaşlarla halısaha, aileye ve sisteme isyan etmeler... Artık Necmi abiyle denk gelince görüşüyordum. Çoğu zaman arkadaşlarımla takılıyor, kendimizce firlamalıklar yapıyorduk. Sonra ne mi oldu? Ebenizin amı oldu, aşık oldum. Hem de köpekler gibi aşık oldum. Sözde müptelası olduğum "bunu içmeden derze girilmess len amk" dediğim sigarayı bile yeni gelinin gibi tuttuğu gibi tutuyordum.

Arkadaş dediklerim karşı cinsi sadece "31 çektiren görüntü" olarak bildiği için biricik kirvemin yanına sığındım yine. Parkta oturuyordu, yanına gittim "nasılsın abi?" dedim. "Ooo Hikoyaa bak bee. Unutmamış Necmi abisini." diyip sevgilisine trip atar gibi konuşmuştu. "Haklısın abi öyle çok konuşamadık, affet. Sen nasılsın demedin ama ben çok kötüyüm be abi. Aşık oldum ben." dedim. Hikmet abi bana döndü, sigarasını çıkardı. Bana da uzattı, saygıdan almadım. Sigarasını yakıp "Bak koçum, az çok bildiğim kadarıyla sana öğütler vermeye çalıştım. Açıkçası bugünün geleceginden korkuyorum ama geldi işte. Benim öğüt veremeyeceğim gün, bugün. Bu sefer dertleşelim be Hikmet, bu sefer ben anlatayım... "