işer yolunda gidiyor patronumla artık içli dışlıyım. Şoförlük dışında onun ve hastanenin işlerini hallediyorum. Vekaleti filan bende. Eskisi gibi yorulmuyorum zaten. Araba altımda geziyorum resmen. Okul bittikten sonra bu adamla çalışmaya devam etsem mi diye düşünmüyor değildim. Mühendis maaşı o zamanki maaşımın ancak yarısı olurdu. Bu kadar rahat da olmazdım yani. Ara sıra kızını getirip zütürüyorum taksiyle göndermiyor kıza araba da vermiyor tek güvendiği adam ben olduğum için benimle gönderiyor. Zaten kızıyla da kardeş gibiydik. Birbirimize ortak diye hitap ediyorduk. Ortak bağımız babası, kardeşi gibi gördüğü için ortak diyor bana. Evlerine gider gelirdim. Yedek anahtarları bendeydi ama öyle iş için giriyordum. Beni aileden kabul ediyorlardı. Çok kez alışverişe gittik kızla annesiyle beraber. Dışardan bakıldığında ya ağabeyi, yada sevgilisi görünümündeydim. 2 yıl öncesine kadar inşaatta harç yaparken bu zamana bildiğin level atlamışım. Şoförüz filan ama bana yapılan muamele kimseye yapılmıyor. Eğer o gün patronu evine zütürmeseydim ve o kamyonlar yanmasaydı hala bekçilik ve valelik yapıyor olabilirdim. Her şerde bir hayır var gerçekten.
Trabzonda bir genç, istanbuldan kalkıp okumaya gelmiş. Ailesinden kaçmış kendi başına çabalıyor. Karşısına zengin bir iş adamı çıkıyor ve ona kaliteli bir iş sunuyor. Başta söylediğim The OC sahnesini kısmen yaşıyorum.
Hayatımda hiç olmadığım kadar mutluyum.