San Francisco'da, The New Exploratorium müzesine 2016 yılında gittiğimde bu teori ile çok iç içe çalışıyordum. O zamanlar Sırbistan'da çalışırken ev arkadaşım Danilo'nun tavsiyesi ile bu müzede bulunan girişte sola dönüp merdivenlerden indiğinizde karanlık bir odada "no-sense" denilen bir deney tüpü var.

10 Dakikalık kullanım 20USD. Kısaca içinde sizi üzerinde tutan tuzlu bir su var, giysilerinizi çıkarıp size verilen mayo gibi bir şeyi giynip tüpün içine giriyorsunuz. Ses ve ışıktan izole. Tüm duyu organlarını nötr'lemek için hiçbir dış etkene izin verilmiyor.

Bu tüpün adı Ruthenford, adını aynı bilin adamından mı almış bilinmez. Ama asıl amacı tüm duyu organlarınızı kısa süreli kullanım dışı bırakmak. Peki noluyor bu gerçekleşince?

öncelikle şunu bilmemiz gerek. Sperm olarak ana rahmin düştükten sonra, duyu organlarımız geliştiği andan itibaren, öldüğümüz ana kadar, duyu organlarımız aralıksız çalışır. Sürekli birşeyler duyarız, koklarız, hissederi görür ve tadarız. Duyu organlarınızın tamdıbını kapatmak normal şartlarda imkansızdır. Duyularınızdaki veriler beyniniz tarafından işlenerek bir algı oluşur.

Peki duyu organlarımız beyne veri akışını keserse algımıza ne olur?

Ruthenford tüpünde 10 dakikadan fazla kalmanıza izin vermiyorlar. Sebebini bilmesekte, bu tüpün diğer üreticileri, beynin var olmadığını algılayıp, normal çalışma prensibinden uzaklaşmasına sebep olduğu söyleniyor.

işte burada bir soru işareti doğuyor. Beyin belli bir durumda "işlemcisi ısınan bilgisayar" gibi birşeyleri kurtarmak amacı ile farkındalığı bilinçli olarak kapatıyor mu?

Yani beynimizde bir acil durum şarteli mi var?

Duyu organlarımız simüle evrenin sınırları mıdır?