Sabah okula gitmek için kalktığımda tüm her şeye söverek uyandım ama telefonuma gelen 1 mesaj tüm bu negatifliğimi aldı zütürdü. Sanki az önce hayata ana bacı söven ben değildim. Gelen mesaj ise büyütülecek bir şey değildi. Sadece günaydın yazıyordu.

Bir mesajla bile günümü iyileştiren bir kızdan hoşlanıyor muydum? Galiba hoşlanmaya başlıyordum. Hani bir kızla konuşursunuz daha hiçbir şeyiniz değildir o kız ama yine de onunla konuşurken içinizi bir huzur kaplar ya hani? işte ben o huzuru yaşıyordum.

O gün okulda Yağmur'la tam anlamıyla tartışmıştık. Hatta en son beni köşeye çekip

Yağmur: Esrarengiz Melkor bak insanlar bana hep Esrarengiz Melkor'la niye arkadaşlığını devam ettiriyorsun? O seni hep üzüyor. Kes arkadaşlığını diyorlar. Ama ben sana değer veriyorum Esrarengiz Melkor

Ben: Yağmur o zaman değer verme. Anlıyor musun beni? Üzüyorsam değer verme!

Yağmur: Ama Esrarengiz Melkor... (gözleri doldu)

Ben: Aması falan yok. Ne diye bana değer veriyorsun? Niye LAN niye? Değer görecek kadar ne yaptım sana?

Yağmur: Esrarengiz Melkor... Ben... (Burada ağlamaya başlıyordu)

Ben: Görüşürüz