Sigaradan nefret ettiğini o an öğrendim. Benden de içmememi istedi. Tamam dedim. Ne diyebilirdim ki? Bağımlı değildim zaten.

O an sigarayı kırıp balkondan aşağı attım ve bunu Damlaya söyledim. Bana teşekkür etti. Sigaradan da içenden de nefret etmesi hoşuma gitmişti niyeyse.

Acaba benden nefret edebilme ihtimalini mi beğenmiştim? Yoksa ondan aldığım teşekkür mü beni gaza getirmişti. Kafamda deli sorular vardı. Her zaman olduğu gibi beynimi gibecek fantastik sorular kafamın içinde dolaşıyordu.

O an ben bu kızdan hoşlanıyorum galiba dediğim ilk andı. Beni düşünmesi hoşuma gitmişti. Hatta ve hatta sigara içmemem için bana yalvarması daha da çok hoşuma gitmişti.