öncelikle bütün kardeşlerimi kucaklıyorum buradan, muhtemelen hepinizin ağabeyi sayılacak yaştayım. saat geç oldu, anne-babalarınız uyuyordur sıcacık yataklarında şimdi. babasız büyüyor olanlarınızın acılarını paylaşıyorum, ben de babasız büyüdüm.
uzatmadan konuya girmek isterim. istanbul'un küçük bir semtinde geçirdim çocukluğumu. o zamanlar nüfus şimdiki gibi değildi tabi, mahalledeki herkes birbirini tanırdı. babam vefat ettikten sonra taşınmıştık bu mahalleye, biraz flû da olsa hatırlarım o günü.
annem gencecik bir kadındı henüz, eşi elem bir trafik kazasında vefat etti. o zamanlar pek yaygın değildi trafik kazası ölümleri. eş dost çokça ziyarete gelirdi. ergenliğe henüz giriyordum, 13 belki 14 yaşındaydım. birkaç ay geçmişti artık taşınalı, mahalle esnafıyla haşır neşir olmuştuk çoktan. çok severlerdi beni, hiçbir şeyimi ekgib etmezlerdi. zamanla anlamıştım ki, neredeyse tamamı annemi arzuluyordu. annem, yıkık dökük bir mahallede dul başına kalmıştı. esnaf, onu elde etmek için her şeylerini verecek durumdaydı. bugün hâlâ o günleri düşündükçe içim cız eder. kaçamazdık mahalleden, beş kuruşumuz yoktu. belki basit bir durum gibi görünecektir sizlere bu, bilemiyorum ancak yüzüne baktığınız her erkek, annemi arzuluyordu. yapabileceğim hiçbir şey yoktu, annemin de öyleydi maalesef. salça aldığınız bakkal, ekmek aldığınız fırın, 150 gram kıyma aldığınız kasap, 2 çürük elmasın bir günlük emeğinizi döktüğünüz manav ve saymakla bitmeyecek olan diğer şahıslar... hepsi, hemen hemen hepsi annenizi dümdüz etmek istiyordu. hangi birinden koruyacaktınız annenizi? küçüktüm, çocuktum, gücüm yoktu, koruyamadım annemi. anne, bin kere özür dilerim.