Can sıkkınlığına yıldızları seyrettim. Ham maddesi altın olan gezegen gördüm. Sonunda yere düştüm. Ölmedim. Acı bile hissetmedim. içimdeki korku birazcık azalınca yerden kalktım. Evrenin sonundamıyım? Peki bu yerin altında ne var? Burası neresi? Yüzlerce soru aklımdan geçti. Etrafıma bakındım. Binlerce kapı gördüm. Sanki sonsuza kadar vardı. Kapılara bakarken bile başım döndü. Şekilsiz kapılar vardı. Gökyüzü ya da artık ne yüzüyse pempe renkli sayılırdı, hafif kırmızılıklar vardı, üst taraflara doğru gittikçe beyazlaşıyordu.