they call me alpha

Hayat boş gerçekten öyle. Yaşamanın, evrimsel gerekleri yerine getirmenin belli bir yerden sonra hiçbir anlamı kalmıyor. Hiçbir şey tat vermiyor. Dünyayı kurtarmak, ünlü bir aktör olmak, en taş kızları yatağa atmak, en güzel yemekleri yiyip en güzel içkileri tatmak... Bunlara ulaşımca diyorsun ki ne yapıyorum ben? Ee ne oldu şimdi? Eğer tanrıya adanılmazsa hayat boş bir çırpınmadan ibarettir. Bize bunu tanrı kodladı. Belli bir yerden sonra tat vermez hiçbir şey. Aklı olan bunu farkedip kendini tanrıya adaması gerektiğini farkeder. Beta zihin yapısı da daha fazlasını elde edince mutlu olacağını sanır. Neden depresyon halleri en çok geliştiğimiz anlar? Neden en güzel anlarda gelişmiyoruz, hem gelişmek daha zevkli olurdu? işte hepsinin altında yaratıcının mesajı var. imtihan da bunu farkedip tanrıya adamak kendini. Ortamların gibici jojuku olunca mutlu olacağımı zannederdim. Ama her seferinde daha fazlasını istiyorum sanki daha fazlası yetecekmiş gibi. Hiçbir bilgisayar oyununun bile sonu yok amk düşündünüz mü bunu."eee dünyayı kurtardım şimdi ne oluyor?""gta yı bitirdim bu muydu amk?""ee amk warfare serisinin sonunda herkes öldü savaş bitti , tamam çok güzel de sonra ne oluyor herkes hawaiye taşınıp sonsuza kadar tatil mi yapıyor?" işte buna cüzzi iradenin kaçınılmaz buhranı denir fakk yeaaaa. Her şey tanrıya çıkar, ona adanmassan sonsuz buhran kaçınılmazdır.