Sabah kalktık ve annemle sofraya oturduk. Annem bize iyi davransa da ölen dayımı anlatarak kızı hıçkırıklara boğdu.

Ah be anne bizim evde her sabah neşet çalıyor olabilir. Milleti de mi öyle sanıyorsun.

Birini kaybederseniz içinizde 40 mum yanar. Her gün bir mum söner. Taa ki son muma kadar işte o mum sonsuza dek yanar söndüremezsin.

ileyna'nın yanında olmaya çalıştım ama bu durumdan mutlu değildim. Zorunluluk haline gelmişti. Onun değiştiğini farketmiştim. Eski ileyna değildi o.

insanlar sürekli değişirler. Bu değişimleri ile kişilikleri benzer olan kişiler birbirlerine sevgi beslerler. Ve değişim burdan sonra iki kişi için de aynı yönde olur.
Ancak ne zaman ki yolunuz ayrılır. O kişi sizden farklı bir yöne değişir.

Biz değişmiştik zıt yönlere. O bunu farketmedi. Çünkü anılarında yaşıyordu.

Beynimiz hiçbir şeyi unutmasa neler olurdu? Ölüm acıları ilk günkü gibi kalır mıydı?