10 sene önce yaşadığım, allah düşmanının dahi başına vermesin denilecek kadar üzücü, tanımlamaya sıfatların yetmeyeceği, insanın hayatını darmadağın eden durum. öyle bir durum düşünün ki, canınızdan bir parça olan, başarılarını örnek aldığınız, idolüm dediğiniz abiniz, hiçbir neden yokken, 22 yaşında birdenbire hayata gözlerini yumsun. yapılan otopsilerde ölüm nedeni bulunamadı denmesine mi yanarsınız, sonuçta her ne olduysa oldu, ama o artık yok. bir bakarsınız evde boş odada abi diye seslenirken buluverirsiniz kendinizi. çok uzun zamandır bu kelimeyi kullanmamış olmak, özlediğinizi farketmek ve kelimeyi daha telaffuz edemeden hıçkırıklara boğulmak.

en acısı nedir biliyor musunuz? sokakta yürürken sela okunurken duymuşsunuzdur. bu sefer o selanın abiniz için okunduğunu bilmek, ve tabutun uzaktan yaklaştığını görmek. çok acı, tarif edilemeyecek kadar acı. daha 3 gün önce telefonda konuştuğum abim burada, 1 metre ötemde. üzerinden yıllar geçti, abim dediğim kişiden yaşça çok daha büyük duruma geldim, ama biliyorum ki 40 yaşına da gelsem, o hep abi olarak kalacak. umuyorum bir yerlerden kardeşinin onun başarılarını devam ettirdiğini, ailesine her zaman destek olduğunu ve asla bırakmadığını görüyordur.