Alkolü fazla kaçırmanın sonucu olarak muhteşem bir baş ağrısı ile uyandım. Saatlerce yataktan çıkmadım. Bir gün önce yaşadığım her şeyi defalarca düşündüm. Affedip yeniden başlamayı, intikam almayı, unutmayı. Her seçenek aklımın bir köşesini esir almıştı.

Telefon çaldı. Arayan bağaydı. Topladığımız tüm siparişi merkeze bildirmiş ve ilk sevkiyat hafta içinde yola çıkacakmış. Kafa dağıtmak için yataktan çıkıp baga nın yanına gittim. Baga ile dışarda buluştuk.
Siparişi şöyle ifade etmem gerek. Biz adamlara 10 bin dolar para verdik. Bize gelecek malın toplam tutarı yaklaşık 40 bin dolar. Beklediğimizin çok üzerinde bir sipariş. Ve bu malı tek seferde dağıtmamız imkansız. Yani bize depo lazım. Depo kiralamak için gıda depolarının bulunduğu sanayi içinde bir yere gittik. Bize 200 m2 depo lazım, ama o kadar küçük depo yok. En küçük 1000 m2 depo mevcut, kirası bizi aşıyor. Araya araya en sonunda 250 m2 bir depo bulduk. Sahibi de Azeri Türkü. Bize fiyatta da yardımcı oldu. Her şey tamam. Ya batarız ya çıkarız.

Hafta sonu tren le ürünler yola çıktı. Geleceği saat için istasyonun yük indirme bölümünde bekliyoruz. Sadece biz değil bir sürü kişi bekliyor. Ancak içlerinde en fakiri biz gözüküyoruz. Adamlar yük indirmek için işçi tutmuşlar, bizde para olmadığından biz kendimiz indirme yapacağız. Altımızda saçma sapan bir araba.

Yük geldi, bizi bir perona aldılar ve bize ait vagonu getirdiler. Tabi burada da rüşvet dönüyor. Vagonun kapıları bir açıldı bizim o yükü indirmemiz akşamı bulur ve araba ile en az 4- 5 sefer yapmamız lazım. Baga ile başladık vagonu boşaltıp araca yüklemeye. Aracı yüklüyoruz, tek şoför depoya gidip indirip tekrar istasyona geliyoruz.

Millet 2 saate tüm işlerini bitirdi, biz akşama kadar mal çektik depoya. Sonunda bitti. Artık depoda 40 bin dolar değerinde malımız vardı. Cebimizde ise beş kuruş yoktu.