sonraki gün okulda defalarca yanına gitmeye çalıştım ama heyecan ve korku beni geri çekti.

o gün onu okul çıkışında takip etmeye başladım, minibüs duraklarına gitti tam minibüsüne doğru giderken arkadan seslendim.

"- bakar mısın?"
"+ ... anlamsız bir şekilde suratıma baktı."
"- ee benim sana bişey söylemem gerekiyor."
"+ söyle?"

kalbim güm güm atarken artık kızında ne diyeceğimi anladığını anladım ve 3 senelik sabrımın sonunda herşeyi itiraf ettim

"- mine ben seni ilk gördüğümden beri seviyorum, msn den yazan kişi bendim. 3 senedir her saniyem seni düşünerek geçiyor, benimle birlikte olmanı istiyorum."

cevabı ne olabilir sizce?
hiç bişey.
sadece yüzüme bakıp dalga geçercesine güldü ve arkasına bile bakmadan yürüdü gitti.

hayatımda işte o kadar kötü hissetmedim, aşağılanmak gerçekten çok kötüydü. ondan sonra ki günlerimi anlatmama gerek yok sanırım, nasıl geçtiğini tahmin edebilirsiniz. ağlamakla üst üste yakılan sigaralarla, intihar etmeyi bile düşünme durumuna geldim. saolsun salih kardeşim her zaman ki gibi bu süreçte yanımda oldu, teselli etti beni.

"+boşver be kardeşim üzme kendini senin daha yaşayacak çık mutluluğun var."
"- ne yapayım o yokken yaşanılacak mutluluğu?" dedim

hayattan nefret ettim sabah akşam halime isyan eder oldum...