Yarın 4 yıl sonra ilk defa dışarı çıkacaktım. Nerde ne yapmam gerektiğini,ne söylemem gerekeceğini kafamda düşündüm. Kitap almak için biraz para istedim çevremdekilerden. Kitap bahaneydi. Birkaç saat sonra kafamdaki ses tekrar geri geldi."Hiçbir şey değişmeyecek, eskisi gibi olmayacak,her şey için çok geç, onlar gibi değilsin,bu dünyaya ait değilsin" lafları. Gittim parayı geri verdim, dışarı çıkmayacağımı söyledim birkaç bağrışma falan filan"çıkmıyomuş dışarı nidaları",alay etme, gülüşmeler.Sorunum da bu zaten. Düşünebiliyorum ama bunları sesli olarak söylemeye gelince düşündüklerimin aksine söylediklerim küfürlü cümleler ve bağrışmalar oluyor.Bu ben değilim. Sanırım kafamdaki ses haklı.Ben bu dünyaya ait değilim daha fazla etrafımdakilere yük olmak istemiyorum.Tek istediğim karanlık ve sessizlik.Bir gün bu dünyadan ayrılmak için bir şeyler yapacağım ama onda bile arkamda bir leş bırakacağım yine etrafımdakilere yük olacağım. Neyse yaşamak zormuş, hayat zormuş. Sizden naber nasıl gidiyor hayat?