3 Aralık 2002 etrafımda suratsız insanların boş işler yapıp hayata yenildiklerini izliyorum kar yağıyor hava soğuk gibi sevgililer montlarını giymiş kol kola.. bense yalnız başıma bankta sigaramı içiyorum hepsine acıyorum hiçlik içinde eğlenmeye çalışıyorlar onlar gereksiz onlar boş onlar hiç bir zaman benim gibi olamayacak bir amaç uğruna yaşamalıyım vaktimi kaybetmemeliyim hayatımı bu zaman içindeki gereksiz insanları temizlemeye adamalıyım kağıt parçası sana bunları yazıyorum çunku bir gun bunları biri okursa belki gerçektende vahşetin bu evrendeki en ustun duygu olduğunu farkeder veya sadece dıbına kodumunun manyağı neler yapmış aq der neyse herşey aramızda gunluk seni sadece kendimin yapıcağım ve vahşeti sana yazıcağım gerçek vahşeti..