açtı telefonu. birkaç sesli mesaj vardı. açtı sırayla. zeyneptendi çoğu nerdesin de nerdesin diyordu. en son mesaj çok ağlamaklıydı. abdullahtan öğrendim kaza yaptığını diyordu. ağlamaktan konuşamamştı. sanki benimle konuşuyordu. peki neden hiç gelmedi ziyaretime. bunu düşündüm ama bir sonuca varamadım. olmadı sonra ona sorardım. onun dışında birkaç arkadaş mesaj atmıştı. aklım tekrar zeynebe gitti. ama çok durmadım üzerinde. buraları kısa kısa geçeyim. pek bir olay yok çünkü. 1 haftalık sürede yavaş yavaş basit hareketlere başlamıştım. herkes gidip geliyordu ama Zeynep dışında. annem ve babam da sürekli hastahanedeydi. salih abi bir iki kez gelip gitmişti. adnan beyin viziteleri her sabah devam ediyordu. sonraki bir haftada daha rahatlamıştım ve en son taburcu olmuştum. babam ve annemlerin ısrarı üzerine memlekete gittik. onlar ısrar edince akan sular durur. herkes geldi beni uğurlamaya bir tek Zeynep yoktu. ebrudan nasıl ayrılacağımı bilemiyordum. bunun çok zor olacağı en başından belliydi. ve ebruyu da meirayla bizim evde kalmasına ikna ettikten sonra memleketin yolunu tutmuştuk. memlekete ne uzun zamanlı gitmeyeli çok olmuştu. akraba ziyaretleri çekilmezdi şimdi...