artık kafayı sıyırma düzeyine gelmiştim. yapamıyordum bir türlü. ne kadar çok seversem seveyim, kıza belli edemiyordum durumu. ne yapmalıydım, nasıl belli etmeliydim acaba kıza olan duygularımı. evet daha öncede dediğim gibi, 4 ay gibi bir süre geçmişti. ankaranın karı meşhurdur ankaralılar bilir. ben çankayada oturuyordum. oranın karı direk buz olur trafikten olsa gerek. sabah yine okula gitmek için çıkmıştım evden. kapıdan çıkar çıkmaz inanılmaz bir kar ile karşılaştım. kar yağmıyordu ama etraf bembeyazdı. yine gittim servisin beni alacağı yere, başladım beklemeye. tabii bi yandanda o kıza bakmaya çalışıyorum. o günü hiç unutamam. üstünde krem rengi bir palto ile çok sevimliydi. bi an dengemi kaybettim ve pat diye yere yığıldım, ona bakayım derken. allahım nasıl bir acı, nasıl bir his bu. kolumu kırmıştım galiba ve yerden kalkamıyordum.• nasıl bir ses geldiyse artık, kızda duydu galiba, beklide görmüştür bilmiyorum, hemen bana doğru gelmeye başladı kız. içimden gelme diyorum, rezil oldum , sıç*ım diyorum ama yapacak bişey yoktu. adeta yere çakılmıştım ve kalkamıyordum bile. kız geldi ve panik halinde direk beni yerden kaldırmaya çalıştı. dur dur dedim, çünkü inanılmaz bi ağrı vardı, kolum kırıldu galiba, kalkamıyorum dedim. bu ne yapacağını bilemez bi halde, ambulans çağıralım falan diyor panikle. yok dedim, ambulans değilde, bizimkilere haber versek iyi olur aslında.